Twórczość dokumentalna Fredericka Wisemana skonstruowana jest wokół dwóch powracających tematów. Wokół jego zainteresowania różnymi aspektami przemocy oraz wokół ciała, które tę przemoc na siebie przyjmuje, czasami zamieniając ją w niepokojące piękno. Przykładem są tu zarówno filmy z tańcem w roli głównej, jak i te, które pokazują wysiłki nowoczesnych społeczeństw, by przemoc z jednej strony kontrolować, a z drugiej – rytualizować. Tym razem Wiseman tworzy połączenie doskonałe – swój najnowszy film poświęca niewielkiemu, osiedlowemu klubowi bokserskiemu w Austin w Teksasie, którego założycielem jest dawny profesjonalny bokser, Richard Lord.
Wiseman niemal nie wychodzi z ciasnego, oświetlonego jarzeniówkami wnętrza klubu, biednego i bogatego zarazem, wypełnionego przedmiotami, posklejanymi taśmą workami do ćwiczeń i poczuciem dyskretnego łączenia się we wspólnotę. To swoisty Babilon tolerancji, w którym spotykają się ludzie różnych ras, płci, w różnym wieku, różniący się wyglądem, sposobem życia, zawodem, wykształceniem, statusem społecznym. Przychodzą z rodzinami, z małymi dziećmi, z psami. Każdy znajdzie tu swoje miejsce.
Reżyser wprowadza widzów w trans. Pokazując ćwiczących, zaangażowanych uczestników, rytmizuje ujęcia. Zachwyca się ruchem ciał, kontrastuje i ustawia je niczym choreograf. Przy tym wykorzystuje naturalne dźwięki, podsłuchuje rozmowy, unika jawnej kreacji. Porusza się między intensywnością bezpośrednich kontaktów a koncentracją na samotnym zmaganiu się z wysiłkiem.
Agnieszka Szeffel
Urodzony w 1930 roku. Dokumentalista. Z żelazną konsekwencją portretuje amerykańskie instytucje publiczne. W szczegółach odsłania mechanizmy leżące u podstaw systemów szkolnictwa, więziennictwa, gastronomii, przemysłu rozrywkowego i opieki zdrowotnej. Wiseman od lat pracuje według jednego modelu: kolekcjonuje około stu godzin materiału, który nagrywa bez wcześniejszego scenariusza, nie robi wywiadów ze swoimi bohaterami, nie dodaje muzyki ani komentarza. Liczy się tylko rejestracja i montaż, na który przy każdym projekcie reżyser przeznaczał cały rok. Filmy Wisemana (nagradzane na festiwalach w Wenecji, Cannes i Berlinie), przypominające wizualne eseje, dziś zaliczane są do klasyki gatunku.
1967 Titicut Follies (dok. / doc.)
1968 High School (dok. / doc.)
1969 Hospital (dok. / doc.)
1975 Welfare (dok. / doc.)
1989 Near Death (dok. / doc.)
1997 Public Housing (dok. / doc.)
2003 Przemoc w rodzinie / Domestic Violence (dok. / doc.)
2009 La Danse – Le Ballet de l’Opéra de Paris (dok. / doc.)
2010 Sala do boksu / Boxing Gym (dok. / doc.)