Altman wszechstronny – ostatnia odsłona retrospektywy mistrza kina
Oto marzenie każdego kinomana – twórczość tak bogata i różnorodna, że można poznawać ją przez kilka lat. Robert Altman pozostaje jednym z najważniejszych reżyserów II połowy XX wieku, a my mamy wielką przyjemność prezentować jego filmy już trzeci rok z rzędu. Tym razem reżyser objawi nam się nie tylko jako krytyk amerykańskiej mitologii i przenikliwy portrecista kobiet, ale jako eksperymentujący z gatunkami i estetykami poszukiwacz, który każdemu projektowi oddawał całe serce.
Przedstawiamy Wam zatem Altmana wszechstronnego – kolejną odsłonę retrospektywy twórcy będzie można zobaczyć podczas 15. American Film Festival (5-11 listopada, Wrocław).
Karnety oraz akredytacje dziennikarskie i branżowe na wydarzenie są już w sprzedaży.
Zamów akredytację dziennikarską
Spróbować wszystkiego
Robert Altman należał do najbardziej płodnych i pracowitych reżyserów kina amerykańskiego. Nakręcił w swej karierze kilkadziesiąt filmów pełnometrażowych, kilka autorskich seriali, dziesiątki odcinków seriali innych showrunnerów, a także filmy telewizyjne i rejestracje spektakli teatralnych. Przez ostatnie dwa lata mogliśmy we Wrocławiu poznać filmy polityczne Altmana, opowiadające przede wszystkim o mitach Ameryki, jej skłonności do przemocy i show-biznesu, oraz filmy o kobietach – zwykle psychologiczne thrillery przepełnione mizoginicznymi lękami. Ale nawet te przeglądy nie wyczerpują bogatej spuścizny reżysera. Nie brakowało w niej filmów osobnych, niekiedy kręconych za niewielkie pieniądze, wymykających się łatwej kategoryzacji, ale zawsze własnych, osobistych, naznaczonych niepodrabialnym stylem i sposobem portretowania bohaterów. I na te właśnie dzieła, wśród których znajdziemy filmy detektywistyczne, kostiumowe, dystopijne, polityczne i muzyczne, zapraszamy w tym roku na festiwalu. Jedna jest tylko ich cecha wspólna: żaden z nich nie jest dziełem przypadkowym i odpuszczonym. Bo reżyserski geniusz Altmana nie znał granic i z każdego materiału scenariuszowego mógł zrobić arcydzieło.
Podczas tegorocznej odsłony retrospektywy będzie można zobaczyć sześć filmów twórcy, które przestawiają jego artystyczne poszukiwania, prowadzone w rozmaitych stylach i w ramach różnych budżetów.
Kuratorem retrospektywy Roberta Altmana jest Rafał Syska.
Długie pożegnanie (The Long Goodbye, 1973)
Uwspółcześniona adaptacja ostatniej i najbardziej melancholijnej powieści Raymonda Chandlera. Los Angeles, lata 70. XX wieku. Prywatny detektyw, Philip Marlowe, zostaje uwikłany w dwie niekonwencjonalne sprawy: w samobójczą śmierć swego przyjaciela, podejrzewanego o okrutne morderstwo na żonie, oraz w opiekę nad pogrążonym w ciężkiej depresji i alkoholizmie pisarzem, którego przed samobójstwem próbuje uratować zachwycająca urodą żona.
Kwintet (Quintet, 1979)
Jedno z najbardziej zimnych i introwertycznych dzieł Altmana. W postapokaliptycznym, skutym lodem świecie, pozostawieni przy życiu ludzie wyczekują cudu. Okazuje się nim ciąża jednej z bohaterek, dająca nadzieję na podtrzymanie gatunku. Na przeszkodzie staje jednak tajemnicza gra w kwintet, kultywowana przez elity, wymagająca skupienia i nawiązywania sojuszy także poza stolikiem do gry, a której skutkiem jest zawsze śmierć nieostrożnego gracza.
Popeye (1980)
Superprodukcja dwóch wytwórni filmowych, Disneya i Paramountu, będąca musicalową wersją sławnej kreskówki o mocarnym marynarzu zajadającym się szpinakiem i jego zaradnej żony. Do portowego miasteczka Sweethaven dociera po katastrofie statku samotny marynarz Popeye (jedna z pierwszych ról Robina Williamsa). Mrukliwy i nieśmiały, wzbudza najpierw niechęć i lekceważenie mieszkańców, których śmieszy jego dziwaczny sposób artykułowania słów. Popeye usiłuje znaleźć uznanie mieszkańców, pomaga im pokonać potwory i kapitalistycznego wyzyskiwacza oraz zdobyć serce Olive Oyl (w tej roli zmarła w tym roku Shelley Duvall).
Secret Honor (1984)
Sceniczny monodram Philipa Bakera Halla, będący pełnym emocji, jadu, rozczarowań i cierpień monologiem byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych Richarda Nixona. Film, będący rejestracją sztuki teatralnej, nakręcony za niewielkie pieniądze, stał się jednym z najbardziej niejednoznacznych portretów prezydenta, popisem aktorskiego talentu Halla, a zarazem ćwiczeniem warsztatowym studentów Uniwersytetu Michigan w Ann Arbor – bo to właśnie występ w tym miejscu został – przy współpracy tamtejszego wydziału komunikacji – zarejestrowany przez Altmana dla potrzeb filmu.
Vincent i Theo (Vincent & Theo, 1990)
Jeden z najbardziej poruszających i smutnych filmów Roberta Altmana – pierwotnie miniserial zrealizowany dla europejskich producentów. Historia kariery, cierpień, postępującej choroby psychicznej, aż wreszcie samobójczej śmierci Vincenta van Gogha, opowiedziana z perspektywy starającego się mu za wszelką cenę pomóc, choć ostatecznie bezradnego i równie nieszczęśliwego brata Theo.
Gosford Park (2001)
Jedno z największych arcydzieł Roberta Altmana, a zarazem popis jego legendarnej koncepcji polifonicznej narracji. Rok 1932. Do posiadłości Gosford Park przybywają członkowie i przyjaciele angielskiej arystokracji oraz ich służba. Mieszają się poglądy, pochodzenie, skrywane cierpienia i aspiracje, tylko snobizm chciwość i potrzeba zemsty pozostają niezmienne. Gdy pan domu zostaje zamordowany, okazuje się, że motyw zbrodni mógł mieć w zasadzie każdy.
15. American Film Festival odbędzie się w dniach 5-11 listopada, tradycyjnie we Wrocławiu. Pełny program ogłosimy 22 października w samo południe. Dzień później (o tej samej porze) rozpocznie się sprzedaż pojedynczych biletów na seanse stacjonarne. W tym roku, za sprawą części online’owej, ponownie będzie można zaprosić festiwal do swoich domów. Szczegóły na temat wirtualnej odsłony wydarzenia podamy wkrótce.
