Uwspółcześniona adaptacja ostatniej i najbardziej melancholijnej powieści Raymonda Chandlera. Los Angeles, lata 70. XX wieku. Prywatny detektyw, Philip Marlowe, zostaje uwikłany w dwie niekonwencjonalne sprawy: w samobójczą śmierć swego przyjaciela, podejrzewanego o okrutne morderstwo na żonie, oraz w opiekę nad pogrążonym w ciężkiej depresji i alkoholizmie pisarzem. Trudno tu mówić o tradycyjnym śledztwie. Marlowe w wizji Chandlera, nie jest intelektualistą i herosem, lecz bardziej akuszerem lub towarzyszem śmierci swych bliskich, której mimo usilnych starań nie jest w stanie zapobiec. Chandler pisał swą powieść w okresie narastającej depresji, czuł, że Długie pożegnanie jest jego testamentem i najbardziej pesymistyczną anatomią kłamstwa, zdrady i porzucenia. Siłą filmu było zaś aktorstwo Elliotta Goulda w roli Marlowe'a, którego bezbronność, charakterystyczne mruczenie pod nosem i swoisty brak koordynacji ruchu, stały się zaprzeczeniem heroicznych kreacji Humphreya Bogarta czy Roberta Mitchuma. Długie pożegnanie należy do arcydzieł neo-noir lat 70. I choć krytyka przyjęła film świetnie, to jego egzystencjalna dominanta w czasach polityczno-ideologicznych konfliktów nie zdołała przyciągnąć do kin masowej publiczności. Dziś dzieło to należy więc odkryć na nowo.
(1925-2006) Wybitny reżyser, scenarzysta i producent amerykański. Twórca kilkudziesięciu filmów kinowych i telewizyjnych. Przełomem w jego karierze okazała się antywojenna satyra MASH, w której zaprezentował autorski styl portretowania zbiorowości: opierał się on na wielowątkowej narracji oraz nowatorskim montażu obrazu i dźwięku. W swojej twórczości z ironią pokazywał, jak tradycyjne role społeczne, środowiskowe konwenanse i mity kulturowe warunkują postawy ludzi.
1970 MASH
1975 Nashville
1977 Trzy kobiety / 3 Women
1992 Gracz / The Player
1993 Na skróty / Short Cuts
2001 Gosford Park