Konklawe

Umiera papież, w Watykanie zbiera się konklawe. Od samego początku jest jasne, że wybór nowej głowy Kościoła będzie starciem frakcji liberalnej z konserwatywną, a rywalizacja kardynałów, choć ubrana w szaty świętego rytuału, nie różni się niemal niczym od wyborczych konfliktów w polityce. Na jaw wychodzą skrzętnie ukrywane tajemnice, zaczyna się pranie brudów, zakulisowe knowania i szantaże. Konklawe w oczach Roberta Harrisa – to jego wnikliwa i doskonale udokumentowana powieść była pierwowzorem scenariusza – jest tłem dla trzymającego w napięciu thrillera, nawet jeśli ten pozbawiony jest typowych dla gatunku scen akcji. Tu niemal wszystko rozgrywa się w pozornym spokoju, nawet jawne groźby wypowiadane są szeptem, lecz przez to wydają się jeszcze bardziej realne. Kościół, jak każda instytucja, jest podatny na zdradę, korupcję i malwersacje, przypomina w Konklawe Harris, a w ślad za nim oscarowy reżyser Edward Berger (Na Zachodzie bez zmian). Nie jest to szczególnie odkrywcza konstatacja, lecz dziś, gdy autorytet Watykanu kruszeje coraz bardziej, wydaje się szczególnie aktualna.