Teksańska masakra piłą mechaniczną

Teksas, anus mundi. Nihilistyczne arcydzieło Tobe’a Hoopera, będące archetypicznym reprezentantem nurtu gore, stanowi studium degrengolady. Reżyser niczym antropolog zwiedza z kamerą południowy stan, w którym amerykańska cywilizacja cofnęła się do jaskiniowych pierwocin – albo też osiągnęła dojrzałą, postapokalityczną formę. Na falach radiowych płyną doniesienia o kolejnych niepokojących incydentach. Żółtawe światło słońca, jakby chore i umierające, pada na wyludnione krajobrazy, gdzie pośród suchych traw kryją się zrujnowane domostwa. W zakazane rejony Teksasu wybiera się na wycieczkę grupka dzieciaków, aby stanąć oko w oko z (nie)ludzkim bestialstwem. Jak się okazuje, w okolicy grasuje zwalisty zwyrodnialec w skórzanej masce oraz jego krewni, przedstawiciele podupadłej rodziny o rzeźniczych tradycjach. Werystyczna konwencja filmu stopniowo coraz bardziej wychyla się w stronę groteski, aż w finale osiąga operowy poziom szaleństwa.