Przesilenie zimowe

Wielki powrót mistrza filmowego dialogu Alexandra Payne’a, który zachwycił romantycznymi  Bezdrożami, a potem uwodził obyczajową Nebraską. W pierwszych scenach Przesilenia zimowego poznajemy antypatycznego profesora historii (Paul Giamatti w chyba najlepszej roli w karierze). Akcja filmu toczy się w szkole z internatem gdzieś w Nowej Anglii lat 70., w przeddzień przerwy świątecznej. Spędzić Nowy Rok w tej skostniałej, zmrożonej tradycją instytucji pod opieką belfra to najgorsza kara z możliwych. Jednak stopniowo, wraz z topniejącym śniegiem i wypitą whisky relacje między uczniami i pracownikami, będącymi niczym relikty minionego świata (dosłowne znaczenie tytułu The Holdovers), zaczynają się ocieplać. Z konfrontacji i szczerej rozmowy rodzi się wzajemne zrozumienie. Jesteśmy więc świadkami swoistego, niezależnego od wieku bolesnego  coming-of-age. A wszystko to zostało okraszone cytatami z dzieł greckich klasyków i łacińskimi maksymami, smakowitymi jak ciepłe soul food przygotowane przez doświadczoną przez los czarną kucharkę, która woli spędzić święta w pustej szkole.