Kij w mrowisko. Filmy o buntownikach na 15. American Film Festival
Gdy Nicholas Ray nadawał tytuł jednemu ze swoich najważniejszych filmów, wiedział, że to ironia. Bo tak naprawdę bunt zawsze jest reakcją na jakąś krzywdę albo niesprawiedliwość – nawet jeśli świat nie chce ich uznać. Być może dlatego Gus Van Sant postawił sprawę jasno: bunt to wybór, czasem jedyny z możliwych. To odwaga, jaką niesie powiedzenie wprost o tym, co nas boli, albo na co nie chcemy się zgodzić
To mogą być sprawy wielkiej wagi albo takie, które zaważą na pojedynczym istnieniu. Dlatego podczas 15. American Film Festival otwieramy poczet buntowników i buntowniczek, którzy mieli tupet, by wbić kij w mrowisko. Znajdziecie ich we wszystkich festiwalowych sekcjach – od antysystemowej rebeliantki w Winner Susanny Fogel, przez artystkę, której bunt to drugie imię w Peaches Goes Bananas Marie Losier, po czołowego kontrarianina siejącego zamęt w O, Kanado! (Oh, Canada) Paula Schradera.
15. AFF rozpocznie się w najbliższy wtorek, 5 listopada – bilety na seanse i dostępy do filmów online są już w sprzedaży.
Cięty język – Winner, reż. Susanna Fogel
Czy da się nakręcić lekki i dowcipny komediodramat o Reality Winner, którą skazano za upublicznienie tajnego raportu o wpływie Rosji na wybory prezydenckie w USA? Susanna Fogel udowadnia, że tak. Reżyserka bierze na warsztat biografię słynnej amerykańskiej sygnalistki i nasyca ją ironią, humorem i dystansem. Tytułową bohaterkę obserwujemy nie tylko podczas przesłuchania FBI i kilkuletniej odsiadki, ale przede wszystkim w zwykłych codziennych sytuacjach. Rodzinne i zawodowe epizody odsłaniają portret niedopasowanej, ambitnej dziewczyny, która nigdy nie gryzie się w język i zawsze zadaje niewygodne pytania. (autor opisu: Wojciech Tutaj).
Brzoskwiniowe szaleństwo – Peaches Goes Bananas, reż. Marie Losier
Peaches to jedna z najważniejszych artystek na feministycznej scenie muzycznej. Zaczynała w ciasnych piwnicach, by kilka lat później zapełniać wielkie hale – przyciągała prawdziwe tłumy pod festiwalowe sceny. Wszystko to za sprawą radykalnych, ale i zaraźliwie przebojowych piosenek oraz porywających, pełnych ironii i przewrotnej erotyki występów scenicznych. Ten film to jednocześnie dynamiczna i głośna relacja z koncertu, surowy reportaż z garderoby i home video z zaskakująco zwykłych momentów w życiu bardzo niezwykłej osoby. (autor opisu: Przemysław Gulda).
Wiem, dokąd zmierzam! – My Old Ass, reż. Megan Park
Przewrotna, zaskakująca historia coming-of-age. 18-letnia Elliott nie musi uczyć się pewności siebie, ponieważ pewna siebie już jest: wie też, kim jest i kogo pragnie (dziewczyn, dziewczyn i jeszcze raz dziewczyn!). Żyje w poczuciu bezpieczeństwa i z niecierpliwością patrzy w przyszłość (studia w Toronto!). Wszystko staje na głowie, kiedy podczas ostatnich tygodni na rodzinnej farmie, po wzięciu z koleżankami urodzinowych grzybków, ukazuje jej się... ona sama, tyle że w wieku 39 lat. (autorka opisu: Klara Cykorz).
Buntownik z przeszłości – O, Kanado! (Oh, Canada), reż. Paul Schrader
O, Kanado! układa się w rodzaj spowiedzi i testamentu. Ceniony dokumentalista Leonard Fife choruje na raka i postanawia udzielić ostatniego wywiadu w swoim domu w Montrealu. Bohater wraca do burzliwej przeszłości i dzieli się tajemnicami, których nie zna nawet jego żona Emma. To historia pozwala Schraderowi mu nie tylko na głęboką egzystencjalną refleksję, ale i na rozliczenie z amerykańską rzeczywistością lat 60. czy mitem antysystemowych buntowników. (autor opisu: Wojciech Tutaj).
