Bracia ze stali

Wrestling to nie tylko ciesząca się olbrzymią popularnością rozrywka. Jest również pojemną metaforą relacji rodzinnych, emocjonalnych turbulencji, zderzenia tego, co prawdziwe, z tym, co – nie tylko na ringu – wyreżyserowane. W Braciach ze stali Sean Durkin historię inspirowaną losami prawdziwego wrestlerskiego rodu Von Erichów zamienił w szekspirowski dramat, w którym synowie rywalizują nie tyle o ojcowską miłość, ile o uznanie. Fritz Von Erich był trzykrotnym mistrzem świata wrestlingu i wielokrotnym mistrzem Stanów Zjednoczonych. Do zapasów wciągnął także swoich synów, na czele z Kevinem (świetny Zac Efron), narratorem całej historii, przekonanym, że na rodzinie ciąży klątwa. Uosobieniem losu jest tu jednak wyłącznie patriarcha rodziny, małostkowy tyran, który domaga się od synów bezwzględnego posłuszeństwa, nie bacząc, że płacą za nie krwią, a czasem życiem. „Żelazny szpon” z oryginalnego tytułu filmu, charakterystyczny chwyt, którym Fritz kończył swoje zwycięskie walki, oznacza tu również kleszcze, w jakich przez lata trzymał swoją rodzinę. To fantastycznie nakręcony film pisany bólem, potem i krwią (za zdjęcia odpowiadał Mátyás Erdély, operator m.in. oscarowego Syna Szawła).